Ολα ξεκίνησαν λοιπόν, όταν…
Το 1955, ο επαναστάτης χωρίς αιτία Τζέιμς Ντιν χάνει τη ζωή του σε μια μετωπική σύγκρουση δύο αυτοκινήτων στην έρημο της νότιας Καλιφόρνια και οι εμπειρογνώμονες καταλήγουν πως θα μπορούσε να είχε βγει από τα συντρίμμια ζωντανός αν φορούσε τη ζώνη του.
Η ζώνη αυτοκινήτου θα γινόταν σύντομα παγκόσμια σταθερά, καθώς το τραγικό περιστατικό του κινηματογραφικού αστέρα έκανε περισσότερα για την καθιέρωση της ζώνης στις συνειδήσεις του κόσμου από όλους τους θεσμούς και τις εκστρατείες της Δύσης μαζί!
Την ίδια ακριβώς χρονιά, ο σουηδός κατασκευαστής αυτοκινήτων Volvo γινόταν η πρώτη αυτοκινητοβιομηχανία που συμπεριλάμβανε στον βασικό εξοπλισμό των μοντέλων της τις ζώνες ασφαλείας, ως αποτέλεσμα των δικών της ελέγχων και δοκιμασιών για τα πλεονεκτήματα της χρήσης της.
Οι ζώνες φαινόταν να περιορίζουν τόσο τις απώλειες ζωών όσο και τους σοβαρούς τραυματισμούς, αν και η παγκόσμια αυτοκίνηση συνέχιζε να εμφανίζεται απρόθυμη να τις εντάξει στα τετράτροχά της. Την ίδια ώρα, παρά την πρωτόγνωρη ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κοινού για τα καλά του να φορά ο οδηγός ζώνη, ο κόσμος συνέχιζε να μην την παραγγέλνει, καθώς δεν φαινόταν να μένει στις συνειδήσεις του καταναλωτικού κοινού.
Η αμερικανική κυβέρνηση έγραψε Ιστορία το 1963, όταν αναγνώρισε επισήμως ότι ένας καλός αριθμός του φόρου αίματος στην άσφαλτο θα μπορούσε να αποφευχθεί μέσω της χρήσης της ζώνης ασφαλείας, αναγκάζοντας το Κογκρέσο να αναλάβει δράση, το οποίο υποχρέωνε τώρα τους αμερικανούς κατασκευαστές να περιλάβουν το νέο μέσο παθητικής ασφάλειας στα μοντέλα τους «ώστε ο τραυματισμός των επιβατών σε μηχανοκίνητα ατυχήματα να κρατηθεί στο ελάχιστο».
ο βρετανός αυτός που σκάρωσε το πρώτο «σύγχρονο» σύστημα ασφάλισης στη θέση, ήταν ένας Αμερικανός αυτός που θα κατοχύρωνε την παρθενική πατέντα για τη «ζώνη οχημάτων». Ήταν το 1885 όταν ο Νεοϋορκέζος Edward J. Claghorn πήρε την πατέντα με αριθμό 312.085 για τη ζώνη του, αν και ο λόγος ήταν σπαρταριστός: η ζώνη του έψαχνε να κρατά ασφαλείς τους τουρίστες!
ο Όρβιλ Ράιτ, ο οποίος στις μνημειώδεις ιπτάμενες επιδείξεις του το 1908 και 1909 ήταν δεμένος στην καρέκλα του ώστε να μην κοπανά στα πλαϊνά του αεροπλάνου κατά την απογείωσή του από τον κακοτράχαλο διάδρομο. Δυο χρόνια αργότερα, το 1911, o περίφημος πιλότος Benjamin Foulois ανάγκασε τον αμερικανικό στρατό να κοτσάρει κάτι δερμάτινα λουριά στη θέση του πιλοτηρίου του, όπως έκανε εξάλλου και ο γάλλος ιπτάμενος Adolphe Pegoud, ο οποίος πέταξε για πρώτη φορά ανάποδα και χρειαζόταν όσο να πεις ένα σύστημα για να παραμένει στη θέση του! Ακόμα και στην αεροπορία όμως η ζώνη δεν θα γινόταν βασικό εξάρτημα των αεροπλάνων παρά στη δεκαετία του 1930.
Μέχρι τότε, και συγκεκριμένα το 1923, όταν κατέβηκε για πρώτη φορά στους αγώνες του Indy 500 ο θρύλος Barney Oldfield, ο ραλίστας του ίδιου του Χένρι Φορντ, η ομάδα του αποφάσισε να τον δέσει στη θέση του με μια ζώνη, γι’ αυτό και απευθύνθηκε σε φίρμα αλεξιπτώτων για να τους φτιάξει μία.
Στα χρόνια που θα έρχονταν, οι ζώνες τριών σημείων θα έσωζαν εκατομμύρια κυριολεκτικά ζωές στα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και θα χαρακτηρίζονταν ως μια από τις σημαντικότερες εφευρέσεις του 20ού αιώνα. Κι όλα ξεκίνησαν όταν παραδόθηκε ένα Volvo PV544 στην αντιπροσωπεία της σουηδικής πόλης Κρίστιανσταντ.
Η ζώνη τριών σημείων εφευρέθηκε από τον μηχανικό της Volvo, Nils Bohlin, ο οποίος έψαχνε τρόπους να κρατά τους ανθρώπους ασφαλείς σε περιπτώσεις τροχαίων ατυχημάτων. Μέχρι τότε υπήρχαν στην Ευρώπη μοντέλα που χρησιμοποιούσαν φειδωλά φειδωλά ζώνες δύο σημείων, αλλά και η ζώνη των τριών σημείων δεν ήταν ανήκουστη, αν και ήταν εντελώς μη λειτουργική και ολότελα αναποτελεσματική στις υψηλές ταχύτητες.
Ο Bohlin, πρώην αεροναυπηγός της Saab, ήξερε ότι μπορούσε να την κάνει καλύτερη, καθώς δούλευε παλιότερα στο σύστημα εκτόξευσης των θέσεων του κόκπιτ και γνώριζε πως για να γίνει το σύστημα αποτελεσματικό, έπρεπε να μπορεί να απορροφά τους κραδασμούς από τη λεκάνη και το στήθος του ανθρώπου και ταυτοχρόνως να είναι τόσο εύκολο στη χρήση που ακόμα κι ένα παιδί να το προσαρμόζει πάνω του εύκολα.
Η λύση του ήταν μεγαλοφυής: συνδύασε την παλιά ζώνη των ποδιών (ζώνη λεκάνης δύο σημείων) με μια διαγώνια κατά μήκος του στέρνου, ασφαλίζοντας το συνεχόμενο λουρί μέσα στο κάθισμα. Όσο για τον σχεδιασμό, δεν θα μπορούσε να ήταν ευκολότερος στη χρήση. Η ζώνη των τριών σημείων του Bohlin ήταν εξαιρετικά αποτελεσματική, καθώς αυτός που τη φορούσε είχε τουλάχιστον 50% λιγότερες πιθανότητες να τραυματιστεί σοβαρά κατά τη διάρκεια ατυχήματος.
Η Βασιλική Εταιρία για την Αποτροπή των Ατυχημάτων της Βρετανίας ισχυρίστηκε λίγα χρόνια αργότερα ότι η ζώνη του Bohlin έσωσε περισσότερο από 1 εκατομμύριο ζωές παγκοσμίως! Η ζώνη του βελτίωνε την παθητική ασφάλεια κάθε τύπου επιβάτη σε όλων των λογιών τα τροχαία. Ήταν πράγματι η πρώτη λειτουργική ζώνη ασφαλείας που έβλεπε ο κόσμος.
Τόσο ο Bohlin όσο και η Volvo αναγνώρισαν αμέσως τη σπουδαιότητα της δημιουργίας, αν και δεν την κράτησαν για τους εαυτούς τους. Η Volvo κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τον σχεδιασμό, τον άφησε ωστόσο ανοιχτό, κάνοντάς τον έτσι διαθέσιμο σε όλους. Μέσα σε πέντε χρόνια, η ζώνη τριών σημείων είχε εμφανιστεί σε πολλά μοντέλα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ως η σημαντικότερη συνεισφορά στην ασφάλεια των επιβατών στα 120 χρόνια της αυτοκίνησης.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, αρκετές αμερικανικές πολιτείες υποχρέωσαν τους κατασκευαστές να κοτσάρουν τις ζώνες δύο σημείων (που αγκάλιαζαν μόνο τη λεκάνη) στα μοντέλα τους, ακολουθώντας το παράδειγμα της πρωτοπόρου Καλιφόρνια το 1955. Έναν χρόνο πριν, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ, εντυπωσιασμένος από το γερμανικό δίκτυο των ναζιστικών αυτοκινητοδρόμων, θέλησε να κάνει το ίδιο και στις ΗΠΑ, φιλοξενώντας ταυτοχρόνως το πρώτο Συνέδριο για την Οδική Ασφάλεια στον Λευκό Οίκο. Όπως είπε ο πρόεδρος, περισσότεροι στρατιώτες είχαν σκοτωθεί στους δρόμους των ΗΠΑ παρά στον Πόλεμο της Κορέας και κάτι έπρεπε να γίνει.
Και έγινε! Ένα φτηνό σύστημα ζώνης δύο σημείων προκρίθηκε καθώς οι έρευνες έδειχναν ότι θα μπορούσε να σώσει περισσότερες από 5.000 ζωές τον χρόνο. Τον Σεπτέμβριο του 1955 η Ford χρηματοδότησε το Εθνικό Φόρουμ για την Οδική Ασφάλεια, παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα των μακροχρόνιων crash tests της για τη λειτουργικότητα της ζώνης ασφαλείας.
Η Ford έγινε η πρώτη αμερικανική φίρμα που έβαλε το 1956 στα μοντέλα της ένα «Ναυαγοσωστικό Πακέτο», ένα σύστημα ασφαλείας που περιλάμβανε ζώνες λεκάνης στα μπρος και τα πίσω καθίσματα. Πολλοί μηχανικοί και εφευρέτες είχαν συμβάλει κατά καιρούς στη δημιουργία της ζώνης που διαφήμιζε τώρα σωρηδόν η Ford, την ώρα που ο ανταγωνισμός της συνέχιζε να χρησιμοποιεί καλλίγραμμα κορίτσια για να προωθούν την κτηνώδη ιπποδύναμη κάτω από το καπό.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το χειρότερο δυνατό! Οι πελάτες κατέληξαν ότι τα αμάξια της Ford ήταν ιδιαιτέρως επικίνδυνα, μιας και η φίρμα αναγκαζόταν να πάρει τόσα εξτρά μέσα προστασίας, και οι πωλήσεις της καταποντίστηκαν. Η Chevrolet πήρε κεφάλι στην αγορά, κάνοντας τον Χένρι Φορντ Γ’ να διαμαρτυρηθεί: «Ο McNamara [ο πρόεδρος τότε της Ford] πουλάει ασφάλεια, αλλά η Chevrolet πουλάει αυτοκίνητα»! Η εκστρατεία της Ford για την οδική ασφάλεια είχε αποτύχει παταγωδώς. Η εταιρία μάζεψε τα κομμάτια της και εξαφάνισε τις ζώνες από όλα τα μοντέλα της ήδη από την επόμενη χρονιά (1957)!
Λόγω του παθήματός της, τόσο η Chrysler όσο και η Buick πρόσφεραν από το 1956 ζώνες δύο σημείων στα αμάξια τους, μόνο προαιρετικά όμως. Και βέβαια μόλις το 1% των Αμερικανών αγόραζε αυτοκίνητα με εργοστασιακή ζώνη ασφαλείας. Οι αντιπρόσωποι δεν την προωθούσαν και οι κατασκευαστές αρνήθηκαν ακόμα και να ακούσουν την πρόταση θεσμού οδικής ασφάλειας που τους καλούσε να περιλάβουν στα αυτοκίνητα τον βασικό μηχανισμό της ζώνης, αφήνοντας τα υπόλοιπα στον αγοραστή. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, στο κόστος κάθε αμαξιού θα προσθέτονταν μόλις 50 σεντς από το σύστημα ασφαλείας! Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε…
Την ώρα που η Volvo συμπεριλάμβανε την εφεύρεση του Bohlin στα μοντέλα που στέλνονταν στις ΗΠΑ το 1963, η Studebaker γινόταν η πρώτη αμερικανική εταιρία που φιλοξενούσε ζώνες σε όλα τα αυτοκίνητά της. Τώρα βέβαια και το κοινό Ευρώπης και Αμερικής άρχισε να πείθεται για την ανάγκη της ζώνης ασφαλείας, προτιμώντας πια τα μοντέλα που την είχαν στον βασικό εξοπλισμό τους.
Οι αμερικανοί κατασκευαστές συνέχισαν να προσφέρουν επιλογές ζώνης ασφαλείας με ένα έξτρα κόστος που ήταν πλέον ιδιαιτέρως χαμηλό (από το 17-22 δολάρια), την ίδια ώρα που ακόμα και τα βενζινάδικα των ΗΠΑ είχαν τη δυνατότητα να περνούν ζώνες στα αυτοκίνητα χρεώνοντας 6 δολάρια το κομμάτι. Κι έτσι εκεί που στα μέσα της δεκαετίας του 1950 υπήρχαν μόλις 8 κατασκευαστές ζωνών ασφαλείας, μέσα σε 10 χρόνια (1963) ο αριθμός τους είχε εκτοξευτεί στους 80!
Οι περισσότεροι συνέχιζαν βέβαια να χρησιμοποιούν τις παλιές ζώνες δύο σημείων, παρά το γεγονός ότι οι έρευνες έδειχναν ότι σε περίπτωση ατυχήματος η συγκεκριμένη ζώνη είχε την τάση να προκαλεί τραύματα στους οσφυϊκούς σπονδύλους. Το 1965 δημοσιεύτηκε μια μεγάλη και πολύκροτη κατόπιν μελέτη που απαθανάτιζε λεπτομερώς της απροθυμία του Ντιτρόιτ (της καρδιάς της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας) να ασχοληθεί σοβαρά με τα μέσα παθητικής ασφάλειας και κυρίως τις ζώνες.
Η βιομηχανία έτεινε να αποδίδει βολικά τα ατυχήματα στον ανθρώπινο παράγοντα και τις κακές συνθήκες των δρόμων παρά στα δημιουργήματά της. Ένας πραγματικά γιγαντιαίος πόλεμος στήθηκε μεταξύ αυτοκινητοβιομηχανίας και καταναλωτικών ενώσεων και θεσμών. Ο Χένρι Φορντ Β’ έριξε περισσότερο λάδι στη φωτιά όταν ισχυρίστηκε ότι η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία θα έβαζε λουκέτο αν ήταν να υιοθετήσει τις «παράλογες, αυθαίρετες και τεχνικά ανέφικτες» αλλαγές ασφαλείας που πρότειναν οι ειδικοί!
Η προκλητική απάντησή του έπεισε τους νομοθέτες πως οι κατασκευαστές μπορούσαν να κάνουν τα αμάξια τους ασφαλέστερα, απλώς δεν ήθελαν. Κι έτσι όταν ο πρόεδρος Τζόνσον υπαινίχθηκε ότι ήταν ώρα να παρθούν ομοσπονδιακά μέτρα για τον έλεγχο της ασφάλειας των αυτοκινήτων, το Κογκρέσο πέρασε ομόφωνα το 1966 τον Νόμο για την Οδική Ασφάλεια.
Η Ουάσιγκτον έγινε τώρα στενός κορσές στο Ντιτρόιτ και μια σειρά από ολοένα και αυστηρότερες νομοθεσίες πέρασαν τα επόμενα χρόνια, καταλήγοντας το 1974 να αναγκάσει τους αμερικανούς κατασκευαστές να κάνουν αυτό που γινόταν ήδη στην Ευρώπη: να περάσουν στα μοντέλα τους υποχρεωτικά τη ζώνη τριών σημείων. Τώρα έμενε μια μικρή λεπτομέρεια ακόμα ώστε να σώσουν πράγματι ζωές οι ζώνες: να τις φορά ο κόσμος!
Τεράστιες εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης έγιναν, νέοι νόμοι πέρασαν παντού που υποχρέωναν τους πολίτες να τις φορούν και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί έπιασαν δουλειά κόβοντας τσουχτερά πρόστιμα στους παραβάτες. Ακόμα και το 1995 έβρισκες ωστόσο χώρες και αμερικανικές πολιτείες που δεν είχαν νομοθετήσει για την υποχρεωτική χρήση της ζώνης, η οποία από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 παρασκευαζόταν από πολυεστέρα, αφήνοντας το παλιότερο νάιλον στα αζήτητα.
Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, μέχρι το 1975 οι περισσότερες χώρες της Δύσης ανάγκαζαν τους πολίτες τους να φορούν ζώνη στο αυτοκίνητο, την ίδια ώρα που πολλοί κατασκευαστές υιοθέτησαν διάφορα συστήματα για την υποχρεωτική πρόσδεση της ζώνης ή την αυτοματοποιημένη λειτουργία της.
Η ζώνη έχει αποδείξει σήμερα την ανθρωπιστική αξία αλλά και την αποτελεσματικότητά της στα τροχαία ατυχήματα. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να τη φοράμε…
https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=3&ved=2ahUKEwi19bygy4XoAhVC2qQKHTcmAysQFjACegQIBRAB&url=https%3A%2F%2Fwww.newsbeast.gr%2Fweekend%2Farthro%2F2260459%2Fi-technologiki-ke-anatreptiki-kinoniki-istoria-tis-zonis-tou-aftokinitou&usg=AOvVaw2tBn9t6Q-ZAxuLw-UcGU1H
Προεντατήτας:
Η ζώνη του οδηγού και του συνοδηγού διαθέτουν ηλεκτρικό προεντατήρα ζώνης ασφαλείας.
Οι προεντατήρες ζωνών ασφαλείας συνεργάζονται και μπορούν να ενεργοποιηθούν μαζί με τα συστήματα υποστήριξης οδηγού City Safety και Rear Collision Warning. Σε κρίσιμες καταστάσεις, όπως πέδηση πανικού, εκτροπή εκτός δρόμου (π.χ. αν το αυτοκίνητο καταλήξει σε τάφρο, ανασηκωθεί από το έδαφος ή προσκρούσει σε κάτι στο έδαφος), ολίσθηση ή κίνδυνο σύγκρουσης, η ζώνη ασφαλείας μπορεί να τεντωθεί από το ηλεκτρομοτέρ του προεντατήρα ζώνης ασφαλείας.
Ο ηλεκτρικός προεντατήρας ζώνης ασφαλείας βοηθά ώστε ο επιβάτης να καθίσει καλύτερα στο κάθισμα, μειώνοντας τον κίνδυνο να προσκρούσει στο εσωτερικό του αυτοκινήτου και βελτιώνοντας την αποτελεσματικότητα συστημάτων ασφάλειας όπως οι αερόσακοι του αυτοκινήτου.
Όταν η κατάσταση δεν είναι πλέον κρίσιμη, η ζώνη ασφαλείας και ο ηλεκτρικός προεντατήρας ζώνης ασφαλείας επαναρυθμίζονται αυτόματα, ωστόσο μπορούν να επαναρυθμιστούν και χειροκίνητα.
Σημαντικό
Αν ο αερόσακος συνοδηγού απενεργοποιηθεί, θα απενεργοποιηθεί επίσης ο ηλεκτρικός προεντατήρας της ζώνης ασφαλείας στην πλευρά του συνοδηγού.
Προειδοποίηση
Ποτέ μην τροποποιείτε ή επισκευάζετε τις ζώνες ασφαλείας εσείς οι ίδιοι. Η Volvo συνιστά να απευθυνθείτε σε ένα εξουσιοδοτημένο συνεργείο της Volvo.
Εάν η ζώνη ασφαλείας υποστεί ισχυρή καταπόνηση, όπως σε περίπτωση σύγκρουσης, πρέπει να αντικατασταθεί ολόκληρη. Ορισμένα από τα χαρακτηριστικά προστασίας της ζώνης ασφαλείας μπορεί να έχουν χαθεί ακόμη κι αν η ζώνη δεν φαίνεται να έχει υποστεί ζημιά. Η ζώνη ασφαλείας πρέπει επίσης να αντικατασταθεί εάν εμφανίζει σημάδια φθοράς ή ζημιάς. Η νέα ζώνη ασφαλείας πρέπει να είναι εγκεκριμένη και σχεδιασμένη για τοποθέτηση στην ίδια θέση με τη ζώνη που θα αντικατασταθεί.
https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=4&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwi19bygy4XoAhVC2qQKHTcmAysQFjADegQIAhAB&url=https%3A%2F%2Fwww.volvocars.com%2Fgr%2Fsupport%2Fmanuals%2Fxc90-twin-engine%2F2019-late%2Fasfaleia%2Fzones-asfaleias%2Fproentatiras-zonis-asfaleias&usg=AOvVaw0Dz9XP0UMYy9OjSkyZ3rln